Nakita ko ang red-and-white checkered shirt niya… hindi ito damit! Puro tanda lang na sumisira sa bawat hininga—parang nagsusulat siya ng tula na walang salita. Sa kanyang silid na silungan, may linya ng palayaw na di nakikita… pero naririto ang himig ng kanyang puso. Sino bang di nag-iisip: ‘Ano ba ‘yung beauty kung di mo sinasalot?’ Hayaan mo lang siyang manatili sa pagpapahinga… At sana ay magpaalam ka rin sa bawat tahimik na sandali.

Saan ka naging tahimik? Send mo ‘yung ‘silent moment’ ko sa DM.

เสื้อสก๊อตแดงขาวไม่ได้ใส่เพื่อดูสวย… มันคือความเงียบที่เธอฝังไว้ในใจ ตอนที่คนรอบข้างถามว่า “เธอหัวเราะไหม?” เธอก็แค่มองกระจก… และไม่เห็นตัวเองเลย 😅

เราทุกคนเคยอยากถูกมองว่าสวย — แต่เธอแค่อยากให้ “รู้สึก” ว่าเธอมีชีวิตจริงๆ

คุณเคยมองกระจกแล้วสงสัยว่า “นี่คือฉันหรือเปล่า?” — ก็เลยลุกไปดื่มชาเย็นแทน

هذي القميص ما كان ملابس… بل كان تنفسًا متوقفًا! شكلها كأنها تكتب قصيدة بلا كلمات، والضوء الذهبي يهمس بدل من ضحك. لا تبتسم، لا تنظر — بل تتنفّس بعمق، والزمن يتوقف! أي واحد حاول يصورها؟ أنتَ! شارك في التعليق، أو انتظر حتى ترى: هل أنتَ المُحِبّ أم المُتوقّف؟

เสื้อแดงขาวไม่ใช่เสื้อ… มันคือความเงียบของจิตวิญญาที่หล่นลงมาแบบหมึกเปียโน่! เธอไม่ได้ยิ้มให้กล้อง แต่เธอ “มองกลับ” ด้วยหัวใจที่หายใจช้า… เหมือนพระสงฆ์ในเมืองกรุงที่ถ่ายคลิปแทนคำพูด 🤫

คุณเคยรู้สึกไหมว่า… สิ่งที่ “ไม่มี” คือสิ่งที่ “อยู่” จริงๆ? กดไลก์ถ้าคุณเคยเห็นแม่ของตัวเองในเงามาตร์ตอนเช้า