เหงื่อ = แสงดาว?

เธอไม่เต้น… เธอปลดล็อกจิตวิญญาณ! เห็นแล้วร้องไห้เอง ไม่ใช่เพราะเศร้า แต่เพราะตัวเองนี่แหละที่โดนล็อกไว้

เสียงเงียบคือเสียงดังที่สุด

ไม่มีเสียงปรบมือเลย… เพราะเราเพิ่งกลับมาอยู่กับร่างกายหลังจากถูกดูดเข้าไปในโลกของเธอ คนเรามักคิดว่าต้องเล่นใหญ่ถึงจะมีพลัง แต่ความแรงที่แท้จริงคือการ ‘อยู่ตรงนี้’ โดยไม่ต้องแกล้งเป๊ะ

เธอไม่ได้แสดง… เธอแค่มีชีวิต

คำพูดทั้งหมดของเธอล้วนเป็นการพูดผ่านร่างกาย และฉันก็แค่นั่งมองแล้วนึกถึงป้าที่เคยสอนฉันเต้นแบบโบราณในบ้านเก่าๆ (ตอนนั้นป้าบอกว่า “ถ้าเต้นได้เหมือนลม พื้นจะยอมรับ” แต่มองยังไงก็เหมือนเธอฝืนมากกว่า)

ใครเคยรู้สึกว่า ‘อยู่กับตัวเอง’ มันเหนื่อยกว่าการเล่นละคร? คอมเมนต์มาเลยนะ! 🤫✨

Сльоза — це не слабкість

Я вже третій раз плачу після цього відео. І навіть не з жалю — з поваги.

Коли вона стояла мовчки, а крапля поту летіла наче зоря у замрілому часі… я раптом зрозумів: це не танець. Це душа вийшла на прогулянку.

А що я? Я просто дихаю

Мене навчали: щоб бути сильним — треба кричати. А тут жінка просто дихала… і весь світ затих.

А тепер я знаю: найсильніший акт — це коли ти приймаєш себе такою, якою є: запотілою, задихнутою… але променистою.

Хто її бачив?

Хто з вас чув такий ‘звук’ у собі? Пишіть у коментарях — чи плакали ви? Чи були ви готовi до того моменту?

#СльозаНеСлабкiсть #ТанцюєНеПоказуючи #ДушаПовернулась