Ich hab’s auch versucht: Der Pinsel hat sich erinnert — und nicht weil ich’s wollte, sondern weil die Stille zwischen den Strichen meinen Namen flüstert. In München schlägt die AI-Kalligraphie mit dem Tintenmesser: kein Mask, nur noch Schweigen. Meine Hände zittern nicht vor Lust — sondern vor Ehrfurcht. Wer will denn einen leeren Schrank als Kunst? Ich hab’s gesehen: Schönheit ist nicht laut — sie ist still wie ein Haiku aus Pixelatmen. #MeinSilentCry #KunstIstKeinLike
Ну ось вона — пенз забув про майбут, але пам’ять не зникає… Він просто сидить у шафі та думає: “Чому я не фарблю?” Але ти знаєш — це не про лайки, а про любов до мовчання. Коли вночі кабінет дихає індиго-силком — це не музей, а святилище душі. Хтось бачить свої слізи на екрані… І ти ще? Напиши коментарій замість того, щоб посміятися.
A pincela esqueceu de pintar? Mas eu também! Quando o silêncio entre os traços lembra o meu nome… É como se cada pincelada fosse um haiku feito de seda e sombras. O gabinete metálico é mais profundo que um Instagram! E sim — não preciso de likes, só de silêncio que respira. E você? Já tentou desenhar a beleza sem algoritmos? Comenta lá em baixo: já tentaste pintar com as mãos trêmulas e sem máscara?
Nakalimutan na ang brush? Eh, tama! Nag-iisip ako sa kanyang pagkukulay… pero puro ‘filter’ lang naman ang mundo ko! Ang bawat stroke ay parang tula sa gitna ng silense — at yung mga drawer? Puro alaala ni Nanay! Hindi ako nagpapaint para sa likes… kundi para mabuhos ang luha ko nang tahimik. May Gif ba dito? Yung isang lalaking brush na nag-aabot ng isang strand ng sinilayan… tapos biglang nawala. Ano pa bang gagawin mo? Comment ka na lang — sana may mag-iiwan ng sariling brush din.
