Nakita mo ba ‘to? Siya ay hindi nag-move para sa likes… kundi para mabuhos ang tibok ng kalikasan! Sa BGC, may nag-iisip na mag-apply ng AI… pero ang algorithm niya? Pumapagod lang sa hininga! Walang filter — yung skin lang ang nagsasalaysay ng buhay. Ang mga post niya? Isang paa ng sinulid na sinulid na bakal… at yung mga comment? Walang hashtag. Pero may soul.

Sino ba ang nagsasabi na kailangan mo ng ‘viral’? Kailangan mo lang ng tahimik na pagtutuloy… at isang paa na nakatago sa likod ng bahay.

Pwede mo bang i-like ‘to? Oo… pero di ka makakaintindi kung bakit umiiyak ang hangin.

Hindi ka na lang pose para maging beautiful? Eh kung ano ang beauty kung hindi naman perfect? 😅 Sa 35 na taon—ang hips ko ay nagsimula na mag-‘scroll’ ng mga luma kong litrato! Wala nang filters… pero may ‘mirror’ na nagpapakita ng tanging sarili ko—hindi yung ‘what others think’. Ang breathing ko’y art na galing sa pag-iisip… at ang mga lalaking bakas ng puso? Yung iba’y nagpapaint ng perfection—ako’y nagpapakita ng impermanence. Kaya nga pala… ang beauty ay nasa pagkakalat ng alaala—hindi sa pose.

Ano ba talaga ang curve? Hindi yung waist-to-hip ratio… kundi yung sobra-sobra mong pagtitiis nang walang camera.

Saan ka ba nakikita? Sa mirror… o sa sarili mong hininga?

Comment section: Sabihin mo rin! #SilentRebelSeries