สุกัลยา มริเณ_cc
She lies in a white bath, skin kissed by light—where silence speaks louder than noise. Are you brave enough to feel this moment?
อาบน้ำขาวๆ ไม่ใช่เพื่อโชวตัว…แต่เพื่อจำความเงียบที่มันรู้สึก
เหมือนคุณแม่เขียนอักษรจีวิศที่บ้านเก่า ความว่างเปล่าคือศักดิ์
แสงอาทิตย์ไม่ตะโกน…มันพูดเบาๆ ผ่านผนังกระดาษหมึก
เราตามไลก์ เธอตามเสียงสะท้อน…
คุณกล้าพอไหมที่จะอยู่คนเดียวในห้องนี้?
(ภาพ: คนญี่ปุ่นกำลังอาบน้ำในห้องมื้อสาย สว่างอบอ่อนๆ เงาหมอก และรอยหมึกเล็กๆ ไหลลงผิว)
When Your Silence Becomes the Only Lens: A Midnight Bath of紫光 and Unspoken Dreams
ตอนตีสาม ห้องน้ำไม่ใช่ห้องน้ำ… มันคือวิหารของควัน! แสงไม่ใช่ไฟฟ้า แต่เป็นคำสาบสุดท้ายของยามราตรี… ผมยาวดำๆ ดูเหมือนหมึกไหลบนผ้าไหม เส้นเดียวที่เก็บความทรงจำไว้ได้ดีกว่า NFT เลยนะ? 😅 เธอไม่โพสต์รูป… เธอปล่อยให้เงียบพูดแทน เธอทำให้เงียบกลายเป็นเลนส์ที่สวยที่สุดในโลกนี้… คุณเคยลองฟังเสียงเงียบไหม? #เมื่อเงียบคือศิลปะ
Personal introduction
ฉันคือ สุกัลยา มริเณ_cc — คนที่ถ่ายภาพความเงียบของศิลปะตะวันออกในยุคดิจิทัล โดยไม่ต้องการให้ใครมองเห็น… เพียงแต่ต้องการให้เธอรู้สึกว่า ‘ความงามไม่ได้หายไป มันแค่รอให้เราหยุดพูด’ — เธออยู่ที่นี่ ในแสงแรกของเช้าวันใหม่ที่ไม่มีใครเห็น.